یك روز كه زیبا غزلی در نظر افتاد
ما را هم از عشّاق سرودن به سر افتاد
اما ز بد اقبالی و ناشی‌گری ما
با بانوی منزل جدلی سخت درافتاد
می‌گفت «سیه چشم»و«سیه زلف» دگر كیست؟
یاد تو چرا باز به رویی دگر افتاد؟
این بار كمی بحث فراتر ز جدل رفت
آینده ی رؤیایی ما در خطر افتاد
گفتم تو گمان كن كه شدی همسر حافظ
گفتا همه بدبختی از آن بدگهر افتاد
او بوده بهانه كه شما خیره‌سران را
نقل لب و چشم و قد و ساق و كمر افتاد
ای بشكند این دست كه با بیش و كمت ساخت
افسوس ز عمری كه به پایت هدر افتاد
جز خون جگر از هنرت چیست نصیبم؟
سوزی سخنش داشت كه در جان شرر افتاد
گفتم زدی آتش به دلم، طعنه‌زنان گفت
آتش به حرمخانه‌ی شاه قجر افتاد
وقتی كه هوو هست رقیب تو اقلّاً
دانی كه سر و كار تو با یك نفر افتاد
بسیار قسم خوردم و او نیز به پاسخ
هر بار به نفرین و به آه جگر افتاد
عمری به گمانم كه هنرمند و ادیبم
آن‌گونه ادب كرد كه از سر هنر افتاد
بیچاره اساطیر ادب پس چه كشیدند
با آن‌همه اشعار كه ما را خبر افتاد
حافظ كه چه شبها به در میكده خوابید
یا مولوی از ترس زنش در سفر افتاد
ما غرق خیالات، از آن «قند» فراوان
یك ذرّه چشیدیم، كه آن هم «شِكَر»! افتاد
بدرود «غزل»!؛ وای نه؛ نام تو زنانه است
شاید به همین نام مرا دردسر افتاد
امیرحسین مانیان