مي خواهيد چه كاره بشويد؟
پنجشنبه 22مهرماه 1395/ چه كسي مي توانست امروزش را پيش بيني كند؟
اما انگار رفاقت و اعتماد ما به همديگر ،همان جوهره و اصلي بود كه هيچ دست نخورده بود.انگار نه انگار كه سالها از هم دور بوديم و گويي جايي در دلمان محفوظ بودند
حس رقابتي با هم نداشتيم و به هم سياسي نگاه نمي كرديم،به هم اعتماد داشتيم گوهري كه اين روزها كمتر يافت مي شود
بعضي ها رو بعد از ديپلم ديگر نديده بودم؛يعني از بيست و دو سال پيش و بعضي ها رو جسته و گريخته خبرهاشون رو داشتم.هيجان انگيزه وقتي رفقا و همكلاسي هامون رو بعد از بيست و دوسال مي بينيم
همه،در دبيرستان نمونه حاج كاظمي اراك درس خوانده اند؛با بعضي ها راهنمايي هم همكلاس بوديم و با بعضي ها حتي ابتدايي.
آن چيزي كه برايم فوق العاده جالب بود اين بود كه جوهره و اصل هيچكدوم از بچه ها عوض نشده بود...
ادب
پرگويي
متانت
بذله گويي
زود رنج بودن
شوخ طبعي
لطيف طبعي
خالي بندي
مهرباني
تكبر
به جوش بودن
حاضرالذهن بودن
تون صدا
ادا و اطوار
و...
يعني هم صفات خوب و هم صفات نه چندان شايسته همچنان همراه و قرين شان بود
اما صفاتي مثل علاقه به ورزش يا علاقه به درس بعضا تغييرات اساسي داشت،غبار خاكستري روزگار چهل سالگي هم بر موي همه نشسته بود،كم و بيش داشت اما كسي بي نصيب نيست.
در ميان همكلاسي ها ،(نه فقط حاضرين در گعده رفاقتانه) كه همگي با آزمون ورودي وارد دبيرستان نمونه شده بودند ، از دكتراي معماري دانشگاه سوربن فرانسه ،و طلبه حوزه علميه قم تا رها كننده درس دانشگاه و توقف بر ديپلم رياضي وجود داشت، از دوستاني كه به خارج مهاجرت كرده اند تا دوستاني كه بعد از گشتن و گرديدن در دنيا و تحصيل و كار در همه جا دوباره به اراك بازگشته اند، از دوستاني كه به كار دولتي روي آورده اند تا كساني كه در بخش خصوصي كاري براي خود دست و پا كرده اند و يا حتي عزيزي كه گرفتار بدمهري روزگار شده است و بيكار است.
همه دوستان خانواده تشكيل داده اند،بعضي موفق و بعضي نا موفق كه ناگزير به جدايي و تشكيل زندگي مجدد شده اند.فرزند هم دارند يكي يا دو تا
اما انگار رفاقت و اعتماد ما به همديگر ،همان جوهره و اصلي بود كه هيچ دست نخورده بود.انگار نه انگار كه سالها از هم دور بوديم و گويي جايي در دلمان محفوظ بودند
حس رقابتي با هم نداشتيم و به هم سياسي نگاه نمي كرديم،به هم اعتماد داشتيم گوهري كه اين روزها كمتر يافت مي شود
همه ما الان "چهل ساله ايم"ورودي سومين دوره دبيرستان نمونه اراك در سال ١٣٦٩،وخروجي سال ١٣٧٣. با هزاران آرزوي پدر و مادر و معلمين و با دنيايي ايده و نظريه كه براي زندگي آينده مان ترسيم مي كرديم و امروز به يكباره خودمان را در آن آينده ميبينيم.
فرزندانمان هم با آينده شان راه زيادي ندارند،نزديكتر از آنند كه باورمان بشود
"خدا را به خاطر همه نعمتهايش شاكر و سپاسگزارم"