شنبه 23شهریور 1392/استاد عبدالمحمد آیتی
خبر درگذشت استاد فقید مرحوم عبدالمحمد آیتی برایم ناگوار بود. هیچگاه ایشان را ندیده بود. حتی در اینترنت هم عکس ایشان را جستجو نکرده بودم، اما نمی دانم چرا این خبر اینقدر مرا ناراحت کرد. برایش طلب مغفرت کردم،اگر چه مولای مان آقا علی علیه السلام حتما به ایشان عنایت دارند.
حدود 13-12 سال پیش بود که آقای دکتر حدادعادل، عصرهای پنجشنبه در طبقه بالای مسجد نور (میدان فاطمی) کلاس شرح و توضیح نهج البلاغه داشتند و من هم سعی می کردم در آنها شرکت کنم. همان جلسات اول، ترجمه استاد فقید آقای آیتی را به عنوان متن مرجع معرفی کردند.تا آن روز بزرگانی نام آور به شرف ترجمه این کتاب ارزشمند نایل آمده بودند؛ اما چرا آقای آیتی؟ این سوال برایم بود تا زمانی که با خواندن آن ترجمه وتهیه چندین ترجمه دیگر متوجه روانی و در عین حال دقت آقای آیتی شدم.
با نهج البلاغه، به واسطه قلم مرحوم آیتی آشنا شدم. این حق بزرگ ایشان بر من سنگینی می کند. این بود که این چند سطر را با قلمی ناتوان نوشتم. فقط برای آنکه یاد او را بزرگ دارم و برای ایشان از درگاه خدای بزرگ رحمت بی پایان و از کرامت علوی،عنایت درخواست نمایم.
ایشان حتما بارها وبارها همه فرازهای نهج البلاغه را خوانده و با آن مانوس بوده است. چه بسا، برخی فراز ها را با بغض وآه واشک خوانده و فرازهایی را با هزاران امید وآرزو و طلب. فراز زیر بخشی از خطبه 108 نهج البالاغه به قلم ایشان است ، که توصیف جایگاه بندگان اهل طاعت، در جهان پس از مرگ است. از خدای بزرگ، تعالی روح بلند ایشان به این مرتبه را طلب می نماییم.آمین
...اما، {خدای بزرگ} آنان که اهل طاعتند را، در جوار خویش پاداش دهد و در سرای خود جاویدان گرداند.